Zespół skrzyżowania górnego

Jednym z charakterystycznych wyznaczników naszego stanu funkcjonalnego, które warto brać pod uwagę przy ocenie stanu funkcjonalnego są zespoły skrzyżowań. Dziś kilka słów o skrzyżowaniu górnym.

Zaburzenie skrzyżowania górnego może przebiegać bezobjawowo - nie powodując żadnych dolegliwości bólowych poza defektem estetycznym. 

Problemy bólowe mogą pojawić się dopiero po kilku latach. Będzie im sprzyjać siedząca, wielogodzinna praca, przewlekły stres i ciężka fizyczna praca.

Mięśnie, które są skrócone i nadmiernie napięte to:

- mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy

- mięśnie pochyłe

- mięsień dźwigacz łopatki

- mięsień czworoboczny

- mięśnie piersiowe

Mięśnie osłabione:

- głębokie zginacze odcinka szyjnego

- mięsień równoległoboczny

- mięsień zębaty przedni

Każdy z powyższych mięśni może generować punkty spustowe będące przyczyną bólów w okolicy karku, barków oraz bólów głowy. Powyższemu ustawieniu głowy może towarzyszyć wiele niepokojących symptomów takich jak: ból i sztywność w okolicy szyi, ból promieniujący do łopatki, nadmierne napięcie i sztywność odczuwane w okolicy potylicy oraz stawu skroniowo- żuchwowego oraz wiele innych. 

Na przykład napięcie mięśni mostkowo- obojczykowo – sutkowych (zarówno u kobiet jak i mężczyzn) może przenosić się na staw skroniowo-żuchwowy i powodować na przykład kompulsywne zgrzytanie zębami (bruksizm) podczas snu lub inne dysfunkcje tego stawu.

W terapii zespołów posturalnych ważną rolę odgrywa praca własna pacjenta – autoterapia, polegająca na ćwiczeniach i pozycjach rozciągających mięśnie skrócone i wzmacniających mięśnie osłabione. Ponieważ są to zaburzenia funkcjonalne dotyczące tkanek miękkich, można doprowadzić do ich całkowitego zaniku, jeśli nie doszło jeszcze do poważnych zmian strukturalnych.


FizjoPaluch
Kamil Paluch

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Rehabilitacja przedoperacyjna - strata czasu czy inwestycja?

Każdy kto przeszedł operację wie, że rehabilitacja pooperacyjna to konieczność. Pojawia się pytanie czy jest sens, aby udać się do fizjoterapeuty po urazie i przed zaplanowaną operacją? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie.

Przed egzaminem, maratonem czy innym wysiłkiem potrzebne jest przygotowanie, tak samo jest z operacją, do której należy się starannie przygotować. Po większej części pacjentów widać, że nie byli przygotowani do zabiegu. Czasami jest tak, że nie ma czasu na rehabilitację, bo uraz i na stół, dobrze, ale większość osób ma czas na wizytę w gabinecie fizjoterapii.

Co daje rehabilitacja przedoperacyjna?

- Celem pierwszym i nadrzędnym jest edukacja pacjenta. Pacjent może zapytać o wszystkie swoje wątpliwości dotyczące zabiegu, bo często bywa, że wychodząc od lekarza pacjent jest tak przerażony, że nawet nie wie co będą mu operować. To w tym momencie zamiast Dr. Google bardzo pomocny może okazać się fizjoterapeuta.

- Celem drugim jest przygotowanie Twojego narządu ruchu do podjęcia pracy po operacji. Przykład? Rekonstrukcja więzadła krzyżowego i zanik mięśnia czworogłowego. To teraz jest czas aby wzmocnić to co słabe. Pojawia się pytanie po co budować mięsień jak i tak on zaniknie? Otóż po to, że jest coś takiego jak pamięć mię­śniowa i mię­sień wcze­śniej ćwi­czony szyb­ciej i spraw­niej podej­mie pracę po ope­ra­cji niż taki, który nic nie robił. Dobrze też aby ten mięsień miał z czego zanikać.

- Celem trzecim jest nauka ćwiczeń, które będziesz wykonywał po operacji. Nauka chodu o kulach, nauka wstawania, poruszania się i życia po operacji. Dzięki temu będziesz miał świadomość czego się spodziewać po operacji i nie będzie to wszystko nowe.

To wszystko sprawi, że okres po operacji będzie krótszy i łatwiej będzie go przetrwać.

Rehabilitacja przedoperacyjna to inwestycja.

Fizjo Paluch
Kamil Paluch

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Stabilizacja centralna

Dużo słyszy się o stabilizacji centralnej, obwodowej, treningu nerwowo-mięśniowym, stabilizacji tułowia itp. Skupię się dzisiaj na omówieniu istoty stabilizacji centralnej, a więc zaczynajmy.

Czytając o stabilizacji centralnej, która jest nazywana zamiennie: stabilizacją lędźwiową, stabilizacją dynamiczną, kontrolą motoryczną, treningiem nerwowo-mięśniowym, autorzy mają na myśli kontrolę mięśniową, która jest niezbędna do utrzymania stabilizacji funkcjonalnej okolicy lędźwiowo-krzyżowo-biodrowej. Dużo uwagi przywiązuje się do tzw. core, które pełni funkcję gorsetu mięśniowego, który jest podstawowym elementem stabilizacji ciała oraz kręgosłupa zarówno podczas ruchu kończyn, jak i w przypadku, gdy kończyny pozostają nieruchomo. Mówiąc krótko "centrum stabilizacji" (core) stanowi podstawowy element, swoisty rodzaj napędu, elektrowni, silnika niezbędnego do ruchu kończyn. Wszystkie ruchy biorą swój początek w tym centrum i są przenoszone na kończyny.

Centrum stabilizacji mówiąc bardzo obrazowo, to przestrzeń w kształcie cylindra ograniczona mięśniami brzucha z przodu, mięśniami przykręgosłupowymi i pośladkowymi z tyłu, przeponą z góry, mięśniami dna miednicy oraz obręczy biodrowej, które ograniczają tą przestrzeń od dołu. Do tego dochodzą również mięśnie odwodzące i rotujące udo, które również wpływają na kontrolę tej przestrzeni z boku. Wszystkie wymienione wyżej mięśnie mają swoje bezpośrednie lub pośrednie przyczepy w obrębie rozciągającej się na znacznej długości powięzi piersiowo-lędźwiowej oraz kręgosłupa, które stanowią elementy łączące górne i dolne kończyny.

Postęp w rozumieniu wpływu  mięśni na stabilizację odcinka lędźwiowego kręgosłupa dokonał się po podzieleniu mięśni na lokalne i globalne. Mięśnie globalne to mięśnie, które generują znaczne momenty siły. Mięśnie te zapewniają stabilizację tułowia oraz umożliwiają wykonywanie jego ruchów. Mięśnie lokalne, to te które przyczepiają się bezpośrednio do kręgu lędźwiowego. Odpowiadają za zabezpieczenie stabilności odcinkowej, a także zabezpieczają pozycję kręgów lędźwiowych podczas ruchu.
Kiedyś największą uwagę przywiązywano do wzmacniania mięśni globalnych, obecnie zaś wiadomo, że należy wzmacniać obie grupy mięśni. Dowiedziono również, że siła nie jest jedyną, a w szczególności na pewno nie najważniejszą cechą mięśnia, ponieważ aktywizacja danego mięśnia ora jego wytrzymałość odgrywają większą rolę niż sama siła.

W kolejnych wpisach opowiem o metodach oceny stabilizacji centralnej oraz zaprezentuję kilka ćwiczeń.

Zapraszam na facebooka

Kliniczna medycyna sportowa - Khan, Brunkher

FizjoPaluch
Kamil Paluch

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Zapalenie kaletek maziowych w okolicy kolana

Zapalenie kaletki maziowej podrzepkowej jest spowodowane ocieraniem skóry o rzepkę, jednak kaletka ta również może być uszkodzona przez siły uciskające, będące skutkiem bezpośredniego uderzenia lub upadku na zgięte kolano. Jeśli stan zapalny się przedłuża, w kaletkach dochodzi do rozdęcia przez płyn i pojawia się opuchlizna przed kolanem. Stan ten został nazwany "kolanem pomocy domowej" chociaż występuje również u  osób pracujących na kolanach bez nakolanników, takich jak monterzy podłóg z twardego drewna.
Obrzęk pojawia się nad końcem bliższym kości piszczelowej. Stan ten kiedyś był nazywany kolanem pastora z powodu częstego klęczenia osób duchownych ;)

Stan zapalny zazwyczaj jest skutkiem nadmiernej pracy i późniejszego tarcia związanego z więzadłem rzepki oraz strukturami położonymi za nim - ciałem tłuszczowym podrzepkowym i kością piszczelową.

Otarcia i rany penetrujące mogą być przyczyną zapalenia kaletki maziowej nadrzepkowej, infekcji spowodowanej bakteriami dostającymi się do tej kaletki przez przerwaną skórę. Zakażenie może się rozprzestrzeniać do jamy stawu kolanowego, powodując zaczerwienienie i powiększenie węzłów chłonnych podkolanowych.

Kolejny raz zapraszam do komentowania i udostępniania! Pozdrawiam FizjoPaluch
Kamil Paluch

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Maksymalizacja osiągnięć sportowych - podstawy psychologii

Bardzo często podczas podziękowań składanych przez zwycięzców zawodów słyszy się, że dziękują oni psychologom sportowym za ich wkład wniesiony w osiągnięte zwycięstwo. Jednak dość często ci zawodnicy, którzy najbardziej potrzebują wsparcia psychologa nie zdają sobie z tego sprawy. Zamiast tego za przyczynę swoich słabych wyników uznają inne czynniki np. złą technikę czy słabą kondycję.

Poziom możliwości psychologicznych zawodnika określa czy zadanie ruchowe wykonywane bez problemu podczas treningu będzie mogło zostać odtworzone przed tysiącami fanów lub przed trenerem ustalającym skład kadry. Wygrywających zawodników cechuje wysoki poziom możliwości psychologicznych. Jednak, podobnie jak trening techniczny może poprawić zdolności motoryczne, tak odpowiedni trening psychologiczny często zwiększa regularność osiągania przez zawodnika dobrych wyników sportowych.

Trening mentalny, zwany często również wizualizacją jest czynnością przypominania sobie danej aktywności sportowej, jednak bez jej wykonywania. Jest to umiejętność mentalna przydatna w wielu sytuacjach. Można ją wykorzystywać do modyfikowania poziomu pobudzenia, do szybszej nauki umiejętności sportowych, do wspomagania rozwoju procedur przedstartowych i startowych oraz jako metodę pozwalającą  ćwiczyć umiejętności takie jak zdolności motoryczne, modyfikacje zachowań, Jest to więc szeroko wykorzystywana technika nakierowana na poprawę wyników sportowych.

Dobry przykład wykorzystywania treningu wyobrażeniowego stanowią narciarze zjazdowi. Patrząc na nich przed rozpoczęciem zjazdu można obserwować, że mają zamknięte oczy, a ich głowa porusza się z boku na bok. W tym czasie trenują oni mentalnie czynność zjazdu, przemieszczają środek ciężkości ciała zmieniając płynnie kierunek, czują wiatr uderzający w ich twarz oraz mijają linię mety.

Wizualizację można wykorzystać jako sposób radzenia sobie ze stresem w sytuacjach sportowych. Proces ten znany jest jako uodpornienie psychologiczne. Przykładem może być tenisista, który tak zdenerwował się po popełnieniu podwójnego błędu serwisowego w kluczowym meczu, że prawdopodobnie przegra dwa kolejne gemy. Zawodnik taki może - poprzez wizualizację - odtworzyć nieudany serwis. To ćwiczenie mentalne pozwoli mu kontrolować zaistniałą sytuację. Istnieją również jednak potencjalne zagrożenia związane z wykorzystaniem tej techniki, które należy omówić z zawodnikiem, i które powinien kontrolować wykwalifikowany psycholog. 

Trening ideomotoryczny podobnie jak wszystkie umiejętności, wymaga określonej praktyki. Każda umiejętność motoryczna musi zostać w pełni wykonana z rzeczywistą prędkością. Powinna ona być pozytywna oraz skuteczna - zawodnik musi być świadom negatywnych obrazów i emocji, jednak nie może ich odwzorowywać. 

Trening taki powinien być wykonywany przed treningiem oraz przed i w trakcie zawodów. Wizualizację należy wykonywać trzy do czterech razy w tygodniu przez około 10 minut dziennie. W miarę zbliżania się najważniejszych zawodów zwiększa się liczbę powtórzeń osiągając w okresie ostatnich dwóch tygodni przed starem - sześć do siedmiu powtórzeń tygodniowo. 

Ten wpis miał za zadanie wzbudzić zainteresowanie tym zagadnieniem. Opisałem tylko jedną technikę treningu psychologicznego. Zapraszam do komentowania - piszcie o czym chcecie informacje. 

FizjoPaluch

Kamil Paluch

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Zwapniające zapalenie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego

Stan zapalny i zwapnienia w obrębie kaletki podbarkowej prowadzi do bólu, tkliwości oraz ograniczenia zakresu ruchów w stawie ramiennym. Stan ten jest określany mianem zwapniającego zapalenia kaletki.

Częstym zjawiskiem jest odkładanie soli wapnia w ścięgnie mięśnia nadgrzebieniowego. W jego wyniku wzrasta miejscowo ciśnienie, co często wywołuje przeszywający ból podczas odwodzenia ramienia, który może promieniować aż do ręki. Zwapnienia mogą podrażniać kaletkę podbarkową, wywołując reakcję zapalną określaną jako zapalenie kaletki podbarkowej.

Gdy staw ramienny pozostaje w pozycji przywiodzionej, ból zwykle nie jest odczuwalny, ponieważ w takim położeniu bolesne uszkodzenie znajduje się z dala od powierzchni dolnej wyrostka barkowego. U większości osób ból pojawia się podczas odwiedzenia w zakresie 50-130 stopni, ponieważ przy takim ustawieniu kończyny ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego pozostaje w ścisłym kontakcie z powierzchnią dolną wyrostka barkowego. Objawy bólowe zazwyczaj pojawiają się u mężczyzn w 50 roku życia i starszych po nietypowych lub nadmiernych ruchach w stawie ramiennym.

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Kolano biegacza

Leczenie zespołu tarcia pasma biodrowo-piszczelowego:
- Modyfikacja dotychczasowych aktywności, zmiana techniki wykonywanych czynności;
- Fizkoterapia;
- Terapia tkanek miękkich, która jest stosowana przy nadmiernym skróceniu pasma b-p. Masaż poprzeczny nie przynosi dobrych efektów;
- Rollowanie naprężacza powięzi szerokiej; 
- Rozciąganie paska oraz innych przykurczonych mięśni;
- Wzmacnianie mięśni stabilizujących staw biodrowy od strony bocznej;
- Powrót do uprawiania sportu możliwy jest przy braku miejscowej nadwrażliwości uciskowej oraz gdy ćwiczenia wzmacniające wykonywane są bez objawów bólowych. Należy jednak unikać zbiegania w dół.

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Bardzo częsta przypadłość u moich pacjentów - Zespół tarcia pasma biodrowo-piszczelowego

Do tego zespołu dochodzi na skutek tarcia pomiędzy pasmem b-p, a leżącym niżej nadkłykciem kości udowej. Tarcie pojawia się podczas kontakty stopy z podłożem, głównie w fazie podporu, w rejonie pomiędzy brzegiem tylnym pasma b-p a położonym niżej nadkłykciem kości udowej. Przeciętny kąt zgięcia stawu kolanowego przy fazie podporu ( w momencie uderzenie piętą ) wynosi 21 stopni.

DO tarcia przy stawie kolanowym zgiętym do lub poniżej kąta 30 stopni. U biegaczy z zespołem tarcia pasma b-p występuje zmniejszenie zakresu zginania i prostowania stawu kolanowego z ograniczeniem sił hamujących. Badania wykazały, że biegaczy tych cechuje znaczne osłabienie mięśni odwodzących staw biodrowy w kończynie chorej, wraz z obniżoną zdolnością do ekscentrycznej kontroli ruchu odwodzenia.

 Sportowcy skarżą się na ból odczuwalny ponad brzegiem bocznym stawu kolanowego, który zwiększa się podczas biegu. Ból pojawia się zawsze po przebiegnięciu tego samego dystansu lub po upływie takiego samego czasu, dłuższe dystanse lub zbieganie w dół w sposób szczególny nasilają objawy bólowe.

 Podczas badania 2-3 cm ponad linią boczną stawu występuje nadwrażliwość uciskowa. Testy mogą wykazać skrócenie pasma b-p, co jest wynikiem skrócenia powięzi b-p lub naprężacza powięzi szerokiej czy też mięśnia pośladkowego wielkiego lub nadmiernego rozbudowania mięśnia obszernego bocznego wywołującego nadmierna napięcie na paśmie.

Czynnikami wpływającymi na rozwój zespołu tarcia mogą być także błędy treningowe oraz nieprawidłowa biomechanika ruchu dodatkowo obniżające pasmo. Innymi czynnikami mogącymi wpływać na tarcie mogą być: szpotawe ustawienie stopy i stawów kolanowych, nadmierna pronacja, nadmierne boczne ustawienie miednicy.

Kontynuując temat krwiaka po urazie w stawie kolanowym, mam dla Was kolejną użyteczną informację.

W sobotni poranek dawka informacji!

Jeśli występuje spory krwiak, to należy nakłuć kolano i go usunąć. Jest na to trochę czasu, bo krew zaczyna krzepnąć w stawie po kilku dniach (najczęściej po 4-6 dniach). Po tym czasie jego usunięcie może być coraz trudniejsze. Jeszcze raz chcę podkreślić, że istotne jest to, by go usunąć. Nieusunięty krwiak nie ulega w całości wchłonięciu tylko rzeczywiście ulega hemolizie, pozostaje po 12 dniach żółty płyn podobny do wysiękowego (zapalnego). Minusem tej sytuacji jest fakt, że elementy morfotyczne krwi odkładają się w postaci zorganizowanej tkanki łącznej na torebce stawowej stawu i ulega ona usztywnieniu. Rehabilitacja w takich przypadkach jest konieczna i trudniejsza niż w przypadkach kiedy usuniemy krwiak. Co więcej, nieusunięcie krwiaka wiąże się z permanentnymi silnymi dolegliwościami bólowymi.

Za: Jacek Jaroszewski - Lekarz Reprezentacji

Szybka opuchlizna stawu kolanowego

Jeśli po jakimkolwiek urazie kolana szybko dojdzie do obrzęku jego okolicy, takiego obrzęku, który rzeczywiście jest wyraźnie widoczny (duża opuchlizna okolicy stawu, pacjent nie ma wątpliwości, że jest to duży obrzęk) mamy pewność, że jest to krew. I tutaj, patrząc nawet na same statystyki, odpowiedź do czego mogło dojść, też jest dosyć prosta. W dziewięciu przypadkach na dziesięć, gdzie szybko po urazie dojdzie do dużej opuchlizny czy powstania krwiaka w stawie, okazuje się później, że doszło do zerwania lub znacznego naderwania więzadła krzyżowego przedniego.

Brzuszki - technika wykonania

W wielu miejscach zauważam, że podczas bardzo popularnych brzuszków, ludzie wkładają palce stóp, czasami całe stopy pod jakąś przeszkodę. Jeśli tak robisz, to musisz wiedzieć, że robisz to źle :)

Podczas zapierania się stopami o jakąś przeszkodę lub trzymanie stóp przez inną osobę aktywizuje się mięsień biodrowy i lędźwiowy, a nie mięsień prosty brzucha!

Aby zmniejszyć do minimum działanie mięśnia biodrowego i lędźwiowego należy położyć zgięte w kolanach nogi na ziemi, nie wkładając ich pod żadne przeszkody. Podczas wykonywania ćwiczenia stopy wciskamy w podłoże, a odcinek lędźwiowy przylega do podłoża. Ręce skrzyżowane na klatce piersiowej.

Też robiłeś to w taki sposób? Daj znać ;)

Mięsień poprzeczny brzucha, a stabilizacja kręgosłupa.

Mięsień poprzeczny brzucha stanowi najgłębiej położoną warstwę mięśni brzucha. Aktywny mięsień poprzeczny jest bardzo ważnym elementem w stabilizacji kręgosłupa. Utrzymuje kręgosłup w neutralnej pozycji, stabilizuje kręgosłup podczas ruchów angażujących kończyny górne i dolne, a także podczas ruchów tułowia.

Osłabiony mięsień poprzeczny często powoduje ból dolnego odcinka kręgosłupa.

Wbrew pozorom nie jest łatwo ćwiczyć mięsień poprzeczny. Jedną z metod jest wciągnięcie brzucha tak, aby przyciągnąć pępek jak najbliżej kręgosłupa. Gdy uda się osiągnąć napięcie, należy wytrzymać w takiej pozycji ok. 10 sekund i rozluźnić. Należy powtarzać kilkakrotnie.

Najlepiej zacząć ćwiczenia od leżenia na boku ze zgiętymi kolanami.

Bardzo częstym urazem osób aktywnych jest zerwanie więzadła krzyżowego przedniego. Jak do tego dochodzi? Przeczytaj.

Charakterystycznym mechanizmem uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego jest gwałtowna zmiana kierunku ruchu, nagłe zatrzymanie w ruchu, zwolnienie podczas biegu, nieprawidłowe lądowanie jednonóż. Powyższe niekontaktowe mechanizmy stanowią większość uszkodzeń więzadła krzyżowego przedniego ok. 70%. Literatura opisuje jeszcze uszkodzenia związane z kontaktem stawu z ciałem obcym. Badania wykazują, że częściej dochodzi do zerwania więzadła u kobiet niż u mężczyzn, jest to spowodowane różnicami w sile mięśni, kontroli nerwowo mięśniowej i różnicami kondycji fizycznej.

Można wyróżnić cztery mechanizmy uszkadzające więzadło krzyżowe przednie.
Pierwsza z nich to skośna rotacja zewnętrzna stawu kolanowego, która powoduje przerwanie więzadła krzyżowego przedniego, uszkodzenie łąkotki oraz więzadła pobocznego przyśrodkowego. Ten mechanizm można najczęściej zaobserwować u osób uprawiających narciarstwo alpejskie, wtedy to kolano ustawia się w pozycji skośnej, a kość piszczelowa w rotacji zewnętrznej.
Kolejnym mechanizmem powodującym przerwanie więzadła krzyżowego przedniego jest szpotawa, wewnętrzna rotacja kolana najczęściej spotykana u zawodników piłki ręcznej i koszykarzy.
Trzecim mechanizmem jest konflikt więzadła krzyżowego przedniego z powierzchnią przyśrodkowego kłykcia kości udowej, spowodowany wewnętrzną rotacją kości piszczelowej przy wyprostowanym stawie kolanowym.
Ostatni, czwarty mechanizm jest spotykany u osób jeżdżących na nartach. Podczas upadku w tył i ciężarem ciała przesuniętym na stopy, odruchowo zawodnik próbuje utrzymać ciało w pionie przez napięcie mięśnia czworogłowego uda, co popycha kość piszczelową do przodu w rotacji w stosunku do kości udowej.

Ułożenie kątowe stawu w trakcie, którego więzadło krzyżowe przednie jest najbardziej narażone na uszkodzenie podczas ruchu niekontaktowego to ok. 23° zgięcia.

A. Kolano nieobciążone
 B. Koślawienie stawu kolanowego
C. Siła kompresyjna spowodowana napięciem mięśnia czworogłowego
D. Obrót piszczeli do zewnątrz

Jak wygląda rehabilitacja po takim urazie?

Protokoły rehabilitacyjne stosowane po rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego w fazie pooperacyjnej, zazwyczaj obejmują rehabilitację stawu w okresie 16-28 tygodni po wykonanym zabiegu rekonstrukcji więzadła. Jest to zależne głównie od techniki operacyjnej, rodzaju aktywności i kondycji fizycznej, rehabilitacji przedoperacyjnej. W zależności od rodzaju aktywności i kondycji dobierane są ćwiczenia usprawniające z elementami specyficznych ćwiczeń sportowych.

W procesie usprawniania po uszkodzeniu więzadła krzyżowego przedniego, można wyróżnić kilka etapów:
1. Przygotowanie do operacji;
2. Wczesna faza pooperacyjna, trwająca w zależności od protokołu ok. 2-4 tygodni;
3. Faza powrotu funkcji stawu, trwająca do około 9 tygodnia po zabiegu;
4. Okres przygotowania i stopniowego powrotu do aktywności rekreacyjnej;
5. Pełny powrót do aktywności sportowej w miesiącach 6-9, uzależnione jest to, od rodzaju dyscypliny sportowej.

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice

www.FizjoPaluch.pl

Zima już się skończyła, ale to są ważne informacje, które trzeba zapamiętać!

Kontuzje podczas jazdy na nartach bardzo często powodowane są przemęczeniem mięśni nieprzyzwyczajonych do wysiłku.

Przygotowania powinniśmy zacząć od kondycji, którą można poprawić przez jogging, spacery, jazdę na rowerze. Dobrym rozwiązaniem może być też zrezygnowanie z samochodu oraz windy.

Zadbanie o siłę mięśni sprawi, że wysiłek podczas zjazdów będzie o wiele mniejszy, a przyjemność większa.

Przykładowe ćwiczenia:

1. Przysiad - wzmacniamy mięśnie czworogłowy uda, pośladkowe, mięśnie kulszowo-goleniowe oraz przywodziciele

Stań w rozkroku, rozstawiając stopy na szerokość barków, ramiona wyprostuj przed sobą. Stopy powinny być skierowane na zewnątrz pod kątek około 30 stopni, przy czym będzie to zależało od Twojej gibkości i budowy ciała.
Ugnij kolana, plecy powinny być jak najbardziej wyprostowane. Patrz przed siebie. Wypchnij biodra do tyłu i jednocześnie opuść je w dół. Podczas wykonywania przysiadu kieruj kolana na zewnątrz. Nie odrywaj stóp od podłoża i nie wyprzedzaj kolan przed linię palców.
 Jeśli nie jesteś w stanie opuścić bioder poniżej kolan, schodź tak nisko jak zdołasz. Z momentem zyskiwania gibkości i siły Twoje przysiady będą coraz głębsze.

2. Wkroki

Stań w niewielkim rozkroku, stopy rozstaw na szerokość barków, ramiona opuść wzdłuż tułowia. Wykonaj spory krok do przodu. Ważne jest by najpierw opadała pięta, dopiero za nią pozostała część stopy. Wykonując krok w przód, ugnij obie nogi. Kolano nogi tylnej powinno niemal dotknąć podłogi. przez cały czas utrzymuj tułów w pozycji pionowej. Odepchnij się mocno z nogi wykrocznej i wróć do pozycji stojącej. Pamiętaj aby trenować obie nogi z takim samym natężeniem, by ich siła rozwijała się równomiernie.

3. Odwodzenie kończyny dolnej w staniu

Stań stabilnie na obu nogach, wyciągnij ramiona w bok na wysokość barków. Powoli unieś nogę do boku utrzymując tułów w pionie. Nie zadzieraj palców do sufitu, napnij mięśnie brzucha, co pomoże utrzymać równowagę.

4. Spięcia brzucha

Połóż się na plecach, ugnij kolana pod kątem 90 stopni. Dotknij opuszkami palców skroni. Napnij mięśnie brzucha i unieś górną część ciała, nie odrywając odcinka lędźwiowego. Brodę kieruj lekko do sufitu, aby nie napinać mięśni szyi.

5. Grzbiety

Połóż się na brzuchu, rozsuń nogi na szerokość bioder podpierając się palcami stóp, stabilnie, aby ich nie odrywać. Dłonie połóż na karku, łokcie rozstaw szeroko, patrz na podłogę. Delikatnie unoś klatkę piersiową góra-dół wzmacniając mięśnie grzbietu.

Pamiętaj aby każdy trening zakończyć stretchingiem mięśni.
Każde ćwiczenie powinno być wykonywane starannie technicznie.
Powodzenia!

Zapraszam na stronę FizjoPaluch - nowoczesna fizjoterapia i rehabilitacja Gliwice
www.FizjoPaluch.pl

Odczuwasz ból w przedniej części stawu kolanowego, poniżej rzepki? To może być "kolano skoczka".

Tendinopatia rzepki jest to zapalenie ścięgna rzepki, często występuje u sportowców, którzy dużo biegają i wykonują skoki powodujące ekscentryczne obciążenie tego ścięgna. Przewlekłe problemy ze ścięgnem rzepki mogą mieć różne przyczyny: nadwyrężenie, silny uraz, wielokrotne urazy mechaniczne, zaburzenia krążenia krwi.

U młodych sportowców najczęstszą przyczyną choroby jest wielokrotne i/lub intensywne przeciążenie mechaniczne. U starszych pacjentów zmiany związane z wiekiem, takie jak upośledzenie dopływu krwi, sprzyjają osłabieniu ścięgna i powstawaniu zmian zwyrodnieniowych w ścięgnie.

Pacjenci z zapaleniem ścięgna rzepki zazwyczaj skarżą się na ból zlokalizowany w dolnej części rzepki, wzdłuż początkowego odcinka ścięgna. Rzadziej występujący, lecz możliwy jest ból w okolicy guzowatości piszczeli.

Ból w początkowych fazach choroby pojawia się w wyniku aktywności fizycznej. W miarę jej postępu ból może pojawić się zarówno w trakcie aktywności fizycznej, jak i "poza" tą aktywnością. Przy badaniu przedmiotowym można zaobserwować charakterystyczny ból przy palpacji miejsca przyczepu ścięgna wzdłuż dolnego bieguna rzepki.

Leczenie zapalenia ścięgna rzepki zależy od stopnia zaawansowania choroby. Początkowe fazy można leczyć nieoperacyjnie. Terapia polega na zmodyfikowaniu aktywności fizycznej, stosowaniu okładów z lodu oraz niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Ćwiczenia rozciągające i wzmacniające mięsień czworogłowy uda często pozwalają na stopniowy powrót do uprawiania sportu.

Opis leczenia nie jest uniwersalną metodą leczenia. Terapia musi być poprzedzona wnikliwą diagnostyką.

Zapraszam na stronę - FizjoPaluch nowoczesna fizjoterapia Gliwice Rehabilitacja Gliwice
www.FizjoPaluch.pl